De dans van niemand

‘Zoë is openhartig: “Ik wil vertellen over mijn onderzoek naar Vrijheid en Liefde aan de hand van mijn eigen verhaal. Ik vertel over de keuzes die ik gemaakt heb, de beproevingen die ik doorstaan heb, de vragen die ik mezelf gesteld heb en de leidraden die ik gevonden heb. Ik ben geen leraar die dingen weet. Ik ben een danser, een kunstenaar, een schrijver, een vrouw die onderzoekt. De vragen zijn voor mij belangrijker dan de antwoorden, en ik houd van verhalen en menselijkheid. In verhalen kunnen we onszelf herkennen, en dat alleen al laat ons voelen dat we met elkaar verbonden zijn.”

Oefenen in zinsvormen met woorden die stromen, door de Vlaamse auteur werd mijn schrijvershart weer geraakt. Jarenlang kreeg ik geen woord meer op papier. Opmerkelijk voor iemand die leefde vóór en van het schrijven. Het lukte me niet meer. Zoë wist iets in mij te raken dat woorden nodig had. En hier staan ze.

Een pure ervaring zonder ankers, maar vrij ervaren. Is puurheid mogelijk in beweging? Zuiveren, de obstakels loslaten en door mijn brein heen prikken. Loslaten wat compliceert. Hoe is dat zonder de ik? Houden van stroomt door mijn lichaam en om me heen. Of stroom ik door mijn omgeving? Mijn ego vecht en wil vrij zijn, transparantie ervaren als een geschenk. Wat voelt het vreemd, het voorzichtig openen van het lijflijke, mijn poriën.

Het valt me op: als de ik geen stem meer heeft, komt de beweging op gang. Mijn fysieke persoon verdwijnt en het leven opent zich. Het duizelt me, maar wat duizelt? De wind verplaatst zich door mijn zijn en voert moedwillig de vertroebeling weg. Het kost me moeite om dit toe te laten. Mijn ego wil me iets vertellen en doet haar best. Zodra ik oplos in de wind, zijn we samen, is het leven één.

Magisch, leren leven. Een uitnodiging om zonder oordeel te zijn. Een grotere uitdaging ken ik niet. De gedachten die mijn ego voortbrengt of op hun beurt mij bewegen, willen uniek zijn. Het is de voedingsbodem voor de oorlog die alle zuiverheid uit mijn leven zuigt en neigt naar superioriteit. In die mislukking schuilt de urgentie tot een canvas met woorden die bewegen, zoals de bekende kleurrijke gebedsvlaggen uit Nepal. Vanuit de stroming in het mis-lukken spreekt een geopende geest vol hoop. Het prikkelt me, een verrassend spel: het aanraken van de wind die verbindt.

Dit nieuwe verhaal in beweging brengt ruimte in de tussenruimte, alles wat er gebeurt als er niets gebeurt, als het brein stopt met praten. Ik geef me over en laat het brein-praten los. Vormen van letters delen uit zuiverheid, het spel gaat door. Deze woorden zijn groot, geduld is wat ik nu nodig heb. Dit persoonlijke onderzoek zoekt een vorm. Zonder zelf.

Dankjewel Zoë.’