Columns

Regelmatig publiceert Samsara een column. 

Zelf als gastcolumnist optreden? Mail dan naar info@samsarabooks.com 

Linda Rood gaat in op het thema grenzen stellen en onvoorwaardelijke liefde.

De eerste keer dat ik Tony Parsons in Londen ontmoette is ondertussen bijna 20 jaar geleden. Vanaf het eerste moment was er een bijzondere resonantie tussen ons, en die werd nog duidelijker naarmate we meer privé gesprekken zouden voeren in de volgende jaren.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat er slechts een dunne lijn ligt tussen wat is en wat niet is. Alle ‘dingen’ doen alleen maar alsof ze echt zijn en uit materie bestaan. In feite hebben ze geen van alle enige werkelijke substantie. Als ik naar mezelf op zoek ga, kan ik zelfs de persoon die ik voor de buitenwereld lijk te zijn nergens vinden.

Wat een geploeter kan het leven toch lijken. Een leven dat lijkt te zijn samengeperst in een lichaam met een persoonlijkheid dat moet zien te overleven in een potentieel onveilige wereld. Geeft dat een Ja-gevoel? Dat kan ik me niet voorstellen. De vraag is of we het aandurven om het geploeter los te laten. Maar stel dat je dat wilt, hoe doe je dat dan?

Olette Luitwieler by Remonda Waterman-

Dag in dag uit zitten we met onszelf opgescheept. Als we geluk hebben lukt het om van ons ik en ons lichaam dat we denken te zijn, te houden. Toch zijn er momenten dat we menen iets te zijn, hebben of ervaren dat we niet willen zijn, hebben of ervaren en waar we dus vanaf proberen te komen. Want ja, we streven naar geluk, plezier, een goed gevoel, en we vermijden angst, pijn en gevoelens van onbehagen. Zo zit een mens nu eenmaal in elkaar. Daar valt niets aan te veranderen.

Paul van der Sterren

Het verbaast me altijd weer opnieuw hoeveel boeken er worden gepubliceerd over datgene waar niets over te zeggen valt (en dat je met een mooi woord non-dualiteit zou kunnen noemen). Het kan niet en toch gebeurt het. Hoe kan dat?

Wouter-Schopman

Nee, zo praktisch zijn non-dualisten niet. Een van de ontdekkingen die de non-dualist kan tegenkomen is ‘dat alles vanzelf gaat’. Bewustzijn zet alles in gang, je hoeft het slechts te volgen.

En dan duurt het dus zolang voordat er een website is. Dat is zoiets als je bij de 6e verjaardag van je kind pas realiseren dat hij al vanaf zijn 4e jaar naar groep 1 had gemoeten.

Maar goed, het resultaat mag er zijn en het is dat wij non-dualisten zijn want anders zouden we nu glimmen van trots.