Genade

Na veel jaren onderricht geven, viel Adyashanti iets op: het meest transformerende onderdeel van ieder spiritueel onderricht is zijn basis.

Deze worden vaak het gemakkelijkst vergeten, omdat onze geest een natuurlijke neiging tot het complexe heeft. De geest meent dat hoe subtieler en complexer iets is, hoe nauwkeuriger het de werkelijkheid weerspiegelt. Terwijl Adyashanti toch telkens weer merkte: hoe eenvoudiger het onderricht, des te krachtiger het is en des te gemakkelijker transformatie plaatsvindt. Zo is Genade ontstaan. Adyashanti wilde de fundamentele elementen van zijn onderricht helder in boekvorm beschrijven.

Het meest ingrijpende aspect van spiritueel leven is volgens hem het element van genade. Genade is iets wat ons overkomt wanneer we op een of andere manier volledig beschikbaar zijn, wanneer we open van hart en geest worden en bereid zijn de mogelijkheid open te houden dat we misschien niet weten wat we denken te weten. In deze opening van niet-weten, in het voorlopig uitstellen van elke conclusie, kan zich een heel ander element van het leven en de werkelijkheid aan ons voordoen.

Dit is wat Adyashanti ‘genade’ noem. Het is dat moment van ‘aha!’ – een ogenblik van herkenning, wanneer we ons iets realiseren wat we ons eerst niet konden voorstellen.

‘[Adyashanti] legt goed uit hoe je vastzit in je eigen gedachten en ideeën en dat dit lijden veroorzaakt. Hij helpt je om hieruit te komen.’

Lezersreactie op bol.com

‘Dit boek geeft heel mooi en helder de essentie van Adya’s onderricht weer. Een goede introductie tot zijn leer als deze nieuw voor je is, voor wie Adya’s werk al kent is het een verdere verdieping.’

Lezersreactie op amazon.com

Uit het boek:

Toen ik nog een kind was, een jaar of zeven, acht oud, was een van de dingen die ik begon op te merken en te overdenken dat er in de grotemensenwereld al gauw sprake is van lijden, pijn en strijd. Ook al groeide ik op in een betrekkelijk gezond huishouden met liefhebbende ouders en twee zusjes, en eigenlijk een heerlijke en gelukkige jeugd had, zag ik toch veel leed om me heen. Als ik naar de grotemensenwereld keek, vroeg ik me af hoe het kwam dat mensen met elkaar in conflict raakten (…)

Nadat ik dag na dag, week na week, maand na maand, zelfs jaar na jaar had gekeken en geobserveerd, drong het plotseling met een schok tot mij door dat volwassenen geloofden wat ze dachten! Daarom lijden ze! Daarom komen ze met elkaar in conflict. Daarom gedragen ze zich vreemd, op een manier die ik niet begrijp, want ze hechten echt geloof aan de gedachten die door hun hoofd gaan.

Plotseling begreep ik wat er gebeurde wanneer volwassenen met elkaar communiceerden; wat ze in feite mededeelden waren hun gedachten, en ieder mens geloofde dat wat hij dacht werkelijk waar was. Het probleem was dat alle volwassenen andere ideeën hadden over wat de waarheid was, en daarom was hun communicatie een onuitgesproken onderhandeling, een poging elkaar te overtuigen en het eigen denken, de eigen overtuigingen, te verdedigen.

Toen ik steeds weer zag hoe volwassenen geloof hechtten aan hun gedachten, viel me in dat ze gek waren. Nu begreep ik hen: ze waren gek. Het is krankzinnig om de gedachten in je hoofd te geloven. Op een vreemde manier is het nogal een opluchting om dit als kind te ontdekken. Het was een opluchting om tenminste iets te gaan begrijpen van die vreemde wereld van de grote mensen, ook al klopte er volgens mij niet veel van.