Je bent niet wat je denkt

Jan van Rossum vraagt zijn lezers om alle (voor)oordelen én verwachtingen ten aanzien van verlichting even opzij te zetten en eerst onszelf te leren kennen zoals we in werkelijkheid zijn. ‘Verlichting,’ aldus Jan van Rossum, ‘zal dan identiek blijken te zijn aan ware kennis over jezelf. Dan weet je uit de eerste hand, louter op grond van ‘eigen ervaring’, wat het is, en wat het niet is. Dat dit voor iedereen geldt, mag duidelijk zijn. Anders hoef je er eenvoudigweg niet aan te beginnen.’

Je bent niet wat je denkt bestaat uit twee delen. Satsangdialogen vormen de kern. De hoofdstukken daaraan voorafgaand bevatten twee niveaus: die van het ‘absolute’ en die van het ‘persoonlijke’. Dit betekent concreet dat er, om didactische redenen, de ene keer een appèl wordt gedaan op het ‘ware Zelf’, en dat de lezer de andere keer wordt aangesproken op het ‘persoonlijke’ in zichzelf. Beide niveaus lopen door elkaar heen, zoals we ons ook in ons eigen leven van verschillende bewustzijnsniveaus tegelijk bewust kunnen zijn. Zo kunnen we bijvoorbeeld als persoon door iets geraakt worden en tegelijkertijd merken dat wat écht (aan)geraakt wordt, het persoonlijke overstijgt.

Je bent niet wat je denkt bestaat, naast een aantal inleidende teksten over o.a. herkenning, verlichting en zelfkennis, grotendeels uit verslagen van satsangbijeenkomsten waarbij steeds de vraag ‘Wie of wat ben ik?’ centraal staat.

‘Op volstrekt authentieke wijze brengt hij [Jan van Rossum] op een duidelijke, alledaagse manier dit grote wonder van Zelfrealisatie, dat zo verbijsterend diepgaand en tevens verbijsterend een-voudig is, naar voren.’

Hans Laurentius

Uit het boek:

Satsang is heel persoonlijk en tegelijkertijd heel onpersoonlijk. Als je ervoor kiest aan satsang deel te nemen dan is daar een motivatie, een drive, voor nodig want anders ga je niet. Hierin ligt een persoonlijk commitment. Daar is, laat ik het heel duidelijk zeggen, helemaal niets mis mee. Sterker nog, het is zelfs een voorwaarde. Maar als je er eenmaal bent, wordt er een appèl gedaan op het onpersoonlijke in je. In satsang wordt je gevraagd om je, krom uitgedrukt, op te stellen als bewustzijn. Er wordt een commitment gevraagd dat je zou kunnen omschrijven als ‘liefde voor waarheid’, zodat er als het ware een verschuiving optreedt van de ‘persoon’ naar datgene waar jij als persoon in rust en waarin je uiteindelijk ontdekt dat er niets anders is dan bewustzijn.
Tegelijkertijd – want alles wat in satsang gebeurt is onmiddellijk – word jij gegrepen, word jij gevonden. Je laat alle weerstand varen die zo kenmerkend is voor de persoon. Dan vindt er een volledige overgave plaats die al het persoonlijke transcendeert, waarna, paradoxaal genoeg, de persoon gewoon weer terugkeert om zijn rol in de wereld te vervullen, want het leven gaat door. En het dagelijks leven vraagt onafgebroken om jouw volledige aandacht, maar het verschil is dat je nu doordrongen en vervuld bent van (vol)ledig bewustzijn. Je bent nu de as van het wagenwiel, het stabiele middelpunt te midden van steeds veranderende omstandigheden. Het fundament, voor ál het andere.