Jezus de Mysticus

Hierdoor komt het verhaal opnieuw tot leven. Een verhaal wat aan de ene kant prachtig en meeslepend is, en aan de andere kant een uitdaging vormt om ons wakker te schudden uit de individuele droom van afgescheidenheid en isolement. Op deze manier krijgen we een hele andere kant van Jezus te zien dan de Jezus van de kerken of de Jezus waar we mee opgegroeid zijn.

Voor sommigen lijkt het misschien heiligschennis om het verhaal zo te belichamen als Adyashanti in dit boek voorstelt. Maar als je goed luistert naar wat de verhalen werkelijk te zeggen hebben, lijkt het of je een spiegel voorgehouden wordt om jezelf duidelijker te zien, en is het alsof Jezus steeds weer roept” Kom, kom in het Hemelse Koninkrijk. Het Hemelse Koninkrijk bestaat op deze aarde en de mensen zien het niet”.

Het is interessant om te lezen hoe Adyashanti als zenboeddhist in contact komt en geïnspireerd wordt door het verhaal van Jezus. Hij beschrijft hoe de zenbeoefening voor hem op een gegeven moment wat star aan begon te voelen en hoe hij in aanraking kwam met de autobiografie van Sint Theresa van Lisieux. Hij werd geraakt door de toewijding aan het goddelijke en de devotie en onschuld van deze non, en het was juist deze liefde die voor Adyashanti het ontbrekende element van zijn zenbeoefening vormde. Niet dat die liefde er niet in zat, vertelt hij, alleen niet op een manier waarop hij er contact mee kon maken, omdat hij niet in een boeddhistische cultuur opgroeide.

Het boek biedt tal van verrassende invalshoeken, en de schrijver wist me helemaal mee te nemen in zijn inspiratie. Een van die invalshoeken is om het Jezusverhaal te lezen als een routekaart voor spirituele bewustwording. Na het ontwaken volgen nog de fasen van beproeving, blijvende kalmte, transfiguratie, loslaten, en als laatste transmutatie. Boeiende en noodzakelijke fasen, en het is dan ook schitterend om te lezen hoe Jezus die fasen doorloopt. Wat ik ook een bijzondere vondst vond, is hoe in het laatste deel van het boek de belangrijkste personen in Jezus leven (Petrus, Judas, Pontius Pilates, Maria Magdalena en Johannes) als archetype beschreven worden. In de woorden van Adyashanti: “Het doel is nu om het hele verhaal gestalte te geven, om geest in menselijke gedaante uit te drukken – niet alleen de transcendente momenten, maar ook de duisternis, de twijfel en het verraad”.

Jezus en de vijf bovengenoemde archetypen belichamen verschillende manieren van omgaan met de geest en met de geestelijke impulsen in ons. Door deze personages te verinnerlijken, kunnen we in contact komen met zowel de lichte als donkere kanten van onze psyche, die we moeten leren begrijpen en met mededogen aanschouwen, opdat de geest wakker wordt en in ons leeft.

Tot besluit een citaat van de schrijver: “Zoals ik mensen vertel wanneer ik onderricht geef: God had de wereld zo lief dat hij zijn enige zoons en dochters gegeven heeft. Dat is niet alleen van toepassing op Jezus: dat slaat op jou. Stel je voor hoe het zou zijn als je het innerlijk op je nam om je in je leven op goddelijkheid te richten. Jouw goddelijkheid: ik heb de wereld zo lief, dat ik me er helemaal aan gegeven heb”.

Fokke Slootstra, Tijdschrift InZicht