Leven zonder tranen

Wei Wu Wei’s waarheid over zijn en niet-zijn

Han van den Boogaard

ISBN: 978-90-77228-99-9
NUR: 728
Prijs: € 21,90
Uitvoering: paperback
Formaat: 125 x 200 mm
Omvang: 188 pagina’s
 

Tussen 1958 en 1974 verschenen er onder de naam Wei Wu Wei een serie van acht bijzondere boeken. Ze werden in die tijd slechts door een kleine groep lezers opgemerkt en op waarde geschat. In de loop der jaren veranderde dat. Steeds meer mensen gingen inzien dat elk van deze boeken een schat aan non-dualistische wijsheid bevatte en dat ze tezamen moeiteloos als één groot werk van ongekende klasse konden worden beschouwd.

Wie er achter dit pseudoniem schuilging, weten we: de Ierse schrijver Terence Gray. Over zijn leven weten we echter weinig. Gray heeft zijn best gedaan zo weinig mogelijk sporen achter te laten die iets zouden kunnen prijsgeven van zijn persoonlijke leven. Die strategie typeerde hem en sloot naadloos aan bij zijn uitgangspunt dat er in feite niemand is om iets over te weten te komen. Want als geen ander heeft Gray als schrijver de illusie van de persoonlijke identiteit weten te doorgronden.

Met Leven zonder tranen heeft Han van den Boogaard een selectie uit de teksten van Wei Wu Wei samengesteld, waarbij niet beoogd wordt volledig te zijn, maar wel de kern van zijn ideeënwereld zichtbaar wordt maakt. Alle stijlmiddelen die de schrijver gebruikte, van essays, dialogen en gedichten tot eenregelige aforismen, komen aan bod. De teksten zijn voorzien van een inleiding over het leven en werk van deze fascinerende filosoof, die in 1983 op 92-jarige leeftijd overleed.

Uit het boek:

Dus we zijn helemaal niet in staat onszelf te kennen?

We kunnen onszelf totaal niet ‘kennen’, want we zijn niet iets dat gekend kan worden: we kunnen onszelf alleen maar zijn – waarbij ‘ons zelf ’ dat is wat-we-zijn.

En hoe doen we dat dan?

Het wordt niet gedaan. Het is. Alles is zoals het is.

 

Zeg je dat op gezag van iets of iemand?

Jazeker. Maar omdat het nogal makkelijk verkeerd begrepen wordt, is het meestal gesuggereerd in plaats van openlijk verklaard.

Onszelf beschouwen als een ding is dus het obstakel?

Alleen dat is ‘gebondenheid’.

 

En de remedie?

Ophouden het universum als een object te beschouwen (aangezien het ik is), objecten als entiteiten (aangezien die er niet zijn), ‘jezelf’ en ‘anderen’ als zodanig (want geen van tweeën bestond ooit)! De juiste kant opkijken, omhoog en naar binnen kijken, waar helemaal geen richting meer aanwezig is – waar geen ding meer valt te meten van waaruit dan ook (noch iets valt te zien). Wie is er dan om gebonden te zijn, waaraan valt er gebonden te zijn?

 

Dus dat is Bevrijding?

Bevrijding voor wie? Van wat? Niets daarvan heeft ooit bestaan.

 

En dan zie je dat…?

‘Het is zoals het is. Dat is alles wat je erover kunt zeggen,’ en dat zijn Maharshi’s woorden.

 

En dat betekent dat er als zodanig geen entiteit of object bestaat, zelfs wijzelf niet, zelfs niet ‘ik’?

Zelfs niet ‘niet-ik’! Hoe zou het ook kunnen? Denk eens na, man, denk eens na! Valt het denken niet samen met de intuïtie in dit allerhoogste inzicht? Hoe… zou… het… ook… kunnen?

 

Ha-ha-ha!

Dat is het antwoord, het antwoord dat de dualistische taal niet kan geven en dat alleen noumenaal begrepen kan worden, dat wil zeggen: vanuit een intuïtief aanvoelen. Ik ben het helemaal met je eens – ha-ha-ha-ha!