…we streven naar geluk, plezier, een goed gevoel, en we vermijden angst, pijn en gevoelens van onbehagen. Zo zit een mens nu eenmaal in elkaar. Daar valt niets aan te veranderen.
Olette Luitwieler
Dag in dag uit zitten we met onszelf opgescheept. Als we geluk hebben lukt het om van ons ik en ons lichaam dat we denken te zijn, te houden. Toch zijn er momenten dat we menen iets te zijn, hebben of ervaren dat we niet willen zijn, hebben of ervaren en waar we dus vanaf proberen te komen. Want ja, we streven naar geluk, plezier, een goed gevoel, en we vermijden angst, pijn en gevoelens van onbehagen. Zo zit een mens nu eenmaal in elkaar. Daar valt niets aan te veranderen.
Eigenlijk willen we slechts de helft van het leven, het goede, het positieve. En voor de niet gewenste andere helft vluchten we of we vechten ertegen. Maar dat is onmogelijk.
Dit is een grote frustratie voor het ik. Het ik kan niet aanvaarden dat leven met de helft niet kan. Al leest hij alles over spiritualiteit en luistert naar de meest verlichte meesters die hij maar vinden kan, hij kan en zal niet opgeven te geloven dat zijn leven maakbaar is en dat hij in staat is om het goede te kiezen en te doen, en het kwade te bestrijden of ontlopen. Hij zal ermee doorgaan tot hij erbij neervalt.
En dan…. Dan kan opeens ontdekt worden wat altijd al zo was: leven is alles, is heel. Leven is één geheel dat niet te scheiden is, niet te verdelen in tegenpolen, noch in wat voor delen dan ook. De grenzen die we trekken en ook daadwerkelijk zien en ervaren, bestaan niet. Ze bestaan alleen in onze beleving en ons denken. In de illusie. Ze bestaan als droom.
Het ik zit gevangen in de illusie van het dualisme en probeert zich daarvan (onbewust) te bevrijden. Maar de grap is dat hij zich nergens van hoeft te bevrijden want de werkelijkheid die hij ervaart en zijn gevangenschap zijn helemaal niet echt!
Eenheid is de enige realiteit.
Wat een opluchting. De strijd van het ik, en de problemen die hij ervaart en probeert op te lossen, bestaan niet echt, hoe echt ze ook lijken!
Onvoorstelbaar he? Toch is het zo. Leven is niet dualistisch, maar één.
Dat is een heel blije boodschap.
Niets bestaat als afgescheiden van iets anders. We denken alleen maar dat dit zo is. En ons denken heeft onze ervaring en daarmee onze werkelijkheid gevormd. We geloven onze ervaring. Bewustzijn fopt ons, laat ons geloven en leven in wat niet werkelijk is.
Eenheid is de enige realiteit. Alle tegenstellingen, alle delen en verdeeldheid die wij in onszelf en in de wereld ervaren, zijn verschijningsvormen van die eenheid. Ze zijn er niet van gescheiden, maar vloeien eruit voort.
De illusie is een verschijning van de realiteit, de werkelijkheid verschijnt aan ons in de vorm van een droom.
Het is niet te vatten, dit spel van schijn en realiteit. Het is een wonder.
Er is geen ik, er is geen weg, laat staan dat er iets als een ‘sta-in-de weg’ zou bestaan voor de alomtegenwoordige eenheid die er al is.
Je gelooft dit niet?
Dat kan ook niet. Het is ongelofelijk.
In wat is, kan niet geloofd worden. In illusies wel.
Boeken
