Ik ben het leven zelf

Herkenning van het leven zoals het is, is herkenning van wat er al is en altijd is geweest: niet-weten. Dit is wat ik ben. Absoluut onschuldig niet-weten. In niet- weten is er geen twijfel. In niet-weten is er absolute helderheid. Eenvoudig de onmiddellijke herkenning van wat is. Dit ben ik. Ik ben het leven zelf.

Wie ben ik? Bestaat er wel een ik, of iemand? Wat is de dood van die ‘iemand’? In meer dan vijftig korte hoofdstukjes geeft Unmani Liza Hyde antwoord op de vraag wie we ten diepste zijn. Het boek beschrijft bovendien haar eigen innerlijke reis.

Bijna iedereen is in het leven op zoek naar permanente veiligheid en vervulling. Wat we hebben, willen we vasthouden en wat we niet hebben, willen we verwerven. ‘Eens, dan zal ik alles hebben wat ik zoek en dan zal mijn leven compleet zijn’, is een veel voorkomende gedachte, die ook opgaat voor onze spirituele zoektocht. Dit boek helpt je uit die droom.
Er valt niets te zoeken en ook niets te vinden. Het wordt ook nooit beter dan nu, want wat er nu is, is alles wat er is. Het leven voltrekt zich nu, op dit moment, en er valt niets te weten of te zoeken. Durf je over te geven aan totale onzekerheid en niet-weten, en herken eenvoudig wat is. Dit is leven. Dit is wat je bent. Dit is wat ik ben. Ik ben het leven zelf.

‘Dit boek vermijdt de overbekende advaitabegrippen en clichés, en verwijst liefdevol en helder direct naar Wat ik ben.’
S.W. op www.die-to-love.com

Uit het boek:

Bescherming

We doen altijd alsof we de zachte, intieme onschuld beschermen die we zijn, in de veronderstelling dat die privé en persoonlijk is. We voelen ons verschrikkelijk verloren en alleen. Er schijnt buiten ons iets te zijn dat die onschuld, die zogenaamd in ons is, wil kwetsen. Er zijn allerlei manieren om je te verbergen en te beschermen – logica en praten, emotioneel uitvallen. Er worden allerlei zaken opgevoerd. En alles om te proberen te beschermen wat blijkbaar te breekbaar en zacht is voor de ‘grote, boze wereld’. Tegelijkertijd is er een verlangen naar een plaats om te rusten. Een plaats waar we ons niet meer hoeven te verdedigen en ons kunnen ontspannen.

Er wordt aangenomen dat deze rustplaats binnen het spel te vinden is. Daarom zoeken we ernaar bij andere mensen; we zoeken het in voldoening in ons werk; we zoeken het in spirituele bezigheden en ervaringen. Er wordt zoveel energie gestoken in dit beschermen dat we uitgeput zouden raken als we ’s nachts niet zouden slapen.

In ieder geval is er op een bepaald moment sprake van totale uitputting en wanhoop. Je onderkent dat elke rustplaats in het spel slechts een tijdelijke is. Niets is meer bevredigend. Niets betekent nog iets. Je kunt je op geen enkele manier meer beschermen. Alles brokkelt af en valt uiteen. De kinderlijke onschuld waarvan je dacht dat die helemaal van jou was, ligt open en bloot. Je erkent dat die helemaal niet privé is. Dat nam je maar aan. Het was gewoon een kwestie van persoonsverwisseling. Deze kinderlijke onschuld is het enige dat er is. Zij kent geen grenzen. Het is niet nodig ‘mijzelf’ hierbinnen te beschermen, want ik ben alles wat er is. Alle veronderstelde begrenzingen vallen weg en het enige dat er over blijft is het definitieve rusten als de absolute onschuld van wat ik ben.