Anthony de Mello (1931-1987) was een Indiase jezuïtische priester, psychotherapeut, spiritueel leraar en schrijver. Hij werd in 1961 in zijn geboortestad Bombay tot priester gewijd. Zijn onconventionele kijk op het christelijke – met name rooms-katholieke – geloof en het priesterschap zorgden regelmatig voor conflicten met zijn oversten. De Mello was een groot verhalenverteller. Inzichten en wijsheden uit zijn eigen traditie, de psychologie en oosterse religies en filosofieën vloeiden in zijn leven en leer naadloos in elkaar over.

In 1972 stichtte Anthony de Mello het Sadhana Institute of Pastoral Counseling in het Indiase Poona. Hij leidde achttien jaar lang regelmatig retraites, bijeenkomsten en cursussen in Engels- en Spaanstalige landen. Vele mensen vonden hoop en inspiratie in zijn woorden. Na zijn plotselinge dood als gevolg van een hartaanval in 1987, liet hij een rijke erfenis van spiritueel onderricht na in de vorm van boeken en geluidsopnames.

Elf jaar na zijn dood, in 1998, deed een Vaticaanse onderzoekscommissie onder leiding van Joseph Ratzinger ­­– de latere paus Benedictus XVI – een diepgaand onderzoek naar De Mello’s werk. De commissie publiceerde een uitgebreid commentaar waarin zij haar theologische bezwaren uitte. Met name het feit dat De Mello Jezus niet erkende als de Zoon van God, maar eenvoudigweg als iemand die leert dat alle mensen kinderen van God zijn, viel niet te rijmen met de officiële kerkleer. Maar hoewel niet alle standpunten van de Mello in overeenstemming zijn met die van de RK-Kerk, sprak de commissie toch ook haar waardering voor hem en zijn werk uit. Ook momenteel is Anthony de Mello nog altijd een bron van inspiratie voor veel mensen.