Wat een geploeter kan het leven toch lijken. Een leven dat lijkt te zijn samengeperst in een lichaam met een persoonlijkheid dat moet zien te overleven in een potentieel onveilige wereld. Geeft dat een Ja-gevoel? Dat kan ik me niet voorstellen. De vraag is of we het aandurven om het geploeter los te laten. Maar stel dat je dat wilt, hoe doe je dat dan?