Elk ikje streeft geluk en vrede na. Om iets begeerlijk te vinden moet je er bekend mee zijn. Maar je kunt niet verlangen naar iets wat je niet kent. Wanneer heb je dan die ervaring wel gehad? Tijdens de diepe slaap misschien? Had je problemen, zorgen, pijn, verdriet? Voelde je opwinding? Was je euforisch of gewoon blij tijdens de diepe slaap? Nee, want die ervaringen zijn tijdens de diepe slaap niet aan de orde.

Ook al is er dan blijkbaar geen besef van tijd of van bestaan, toch kun je niet zeggen dat je niet bent. Je bent wel degelijk, maar alleen als Bewustzijn. Bewustzijn in zichzelf teruggetrokken, waar het als waarnemer niets waarneemt. Uit het volstrekt onpersoonlijk Bewustzijn, waarin alle wereldse tegengestelden zijn opgelost, onbezoedeld vredig en vrij, komt plots de impuls voor manifestatie. Dat is wanneer we wakker worden. Een wereld verschijnt (letterlijk) aan ons. Hebben we daar om gevraagd? Het overkomt ons – net als de ongevraagde geboorte.

‘Uit het volstrekt onpersoonlijk Bewustzijn, waarin alle wereldse tegengestelden zijn opgelost, onbezoedeld vredig en vrij, komt plots de impuls voor manifestatie.’

Als je het je schematisch wil voorstellen, is dit dus wat er gebeurt: persoonlijk Bewustzijn trekt zich terug in het onpersoonlijk Bewustzijn, waarbij het ‘ik Ben’, zoals Nisargadatta dat verwoordt, de brugfunctie vervuld. Als onpersoonlijk Bewustzijn is het ongedeeld en zonder onderscheid. Als persoonlijk Bewustzijn figureren we plots in een wereld van onderscheid en individuen. Het ene Bewustzijn splitst zich dus bij de geboorte én bij het ontwaken op in individuele objecten (lichamen met bewustzijn). Waarom? Ook daar is geen antwoord op te geven. Het is een volstrekt spontane gebeurtenis.

We zullen in dit stadium moeten accepteren dat het ikje in waakbewustzijn het onwereldse gebied van de diepe slaap niet in begrippen kan vatten.

Cursiefje gemist? Lees hier het vorige: Bewustzijn is op zoek naar zichzelf